Zijn leven door haar ogen.

1.

Ik trek mijn schoenen aan en schiet de deur uit. Als ik doorloop red ik de tram nog. De eerste 2 jaar van de middelbare school ging ik nog heel actief met de fiets naar school, maar sinds het begin van vorig schooljaar ben ik toch een stuk luier geworden. Dan moest de tram maar niet precies voor mijn school stoppen. Vandaag begint mijn laatste jaar op de middelbare school.

Deze zomer ben ik thuisgebleven en heb ik veel gewerkt. Ik werk achter de bar in een klein, gezellig café. Dat ging natuurlijk nachten door, dus aan mijn slaapritme moet ik weer even werken. Ik heb geluk dat het café van een familievriend is, want eigenlijk mag je dit werk helemaal niet doen als 17-jarige. Het was geen denderende zomervakantie.  De zon heeft misschien 4 dagen geschenen, voor de rest was het was puur baggerweer. Stefanie was 5 weken lang naar Amerika met haar ouders en zusje, dus aan haar had ik ook al niet teveel. Toch was er één klein lichtpuntje deze vakantie. Niet een wat, maar een wie. Cody heet hij. Hij kwam op een van de avonden dat ik een bardienst draaide wat drinken met een vriendengroep. Hij was knap. Maar het waren niet zijn ontzettend symmetrische gezicht met ongelofelijk scherpe kaaklijnen en zijn volle, veel ste perfecte haar dat me aantrokken tot hem. Het was zijn goed gevatte humor, de manier hoe hij sprak en het lichte karakter van een populaire stoere jongen die stiekem heel lief is wat mij meteen als een blok lieten vallen. Hij had zijn tafeltje met vrienden al snel verlaten om te komen zitten aan de bar, bij mij. We hebben de hele nacht gepraat. Als er dan een klant aan mijn bar kwam keek hij aandachtig naar mijn handelingen. Hij nam dan een slokje van zijn biertje en wachtte af tot we verder konden praten. Tot er rond een uur of 5 een eind kwam aan mijn luchtbel. ‘Cody, gast, we gaan naar huis.’

Ze was prachtig. De glinstering in haar ogen, haar lippen, die ontzettend prachtige glimlach. Niet normaal. Ik heb die bewuste dag de hele nacht aan de bar gezeten. Op deze manier kon ik haar bewonderen van dichtbij. De nacht ging snel voorbij. ‘We gaan naar huis.’ Vanaf die nacht heb ik alleen nog maar gedacht aan haar.

Het moment dat ik op school aankom word ik meteen besprongen door Stefanie. Ze is gisteravond pas aangekomen in Nederland. ‘Liv ik wil álles horen over die Cody van je, maar praat rustig. De jetlag maakt me helemaal gek.’ Ik voel dat er weer een kleine glimlach tevoorschijn komt op mijn mond. Cody. Degene aan wie ik nu al 2 weken denk. Steeds als ik moest werken hoopte ik hem stiekem te zien, maar hij is nooit meer gekomen. ‘Hij was bijzonder, niet normaal lekker en ook nog is aardig. Maar ik moet realistisch blijven. Ik zal hem nooit meer zien. Ik hoorde een licht Amsterdams accent, dus daar zal hij wel vandaan komen. Hij was hier waarschijnlijk eenmalig.’

Het moment dat Stefanie en ik de klas in lopen, schiet mijn hart 3 meter de lucht in. Niet te geloven. Daar zit hij, op de tweede rij, vierde stoel. Wat doet Cody in mijn klas? Hij geeft me een stiekem lachje en ik kan alleen maar stomverbaasd blijven staan. Op de achtergrond hoor ik vaag de leraar iets zeggen. ‘Olivia, wil ook jij plaatsnemen?’ Ik ga zitten en ben voor de eerste paar minuten flabbergasted.

2.

Het is de tweede schoolweek. We worden nu al overladen met huiswerk. Ik had gelijk, Cody kwam inderdaad uit Amsterdam. Samen met zijn ouders is hij deze zomer verhuisd naar Utrecht. Ze wonen nu pas sinds twee weken echt in het huis. Hij wilde me graag nog eens opzoeken, maar was de laatste paar weken te druk met het verhuizen. De meeste tijd na school breng ik door met Stefanie, Brandon, Isa, Lucas en Cody. Iedereen ving hem meteen goed op. Hij past perfect in onze vriendengroep. Toch is er iets raars. De chemie die toen zo sterk aanwezig was lijkt nu nooit te hebben bestaan. Hij doet aardig, hij maakt grapjes, maar dat is het dan ook. Als ik wat met hem flirt kapt hij het snel af. Hij heeft ook af en toe geflirt naar mij toe, maar dit duurde nooit langer dan 30 seconden. ‘Hij wilt eerst zijn opties bekijken voor hij er volledig voor gaat’ had Stefanie gezegd. ‘Zet hem uit je hoofd. Vrienden zijn is ook prima.’

Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Zodra ik erachter kwam waar ze op school zat heb ik er werk van gemaakt. Klas T4L. Ik neem nu elke dag een andere route naar huis, zodat ik ‘toevallig’ hetzelfde moet lopen als haar. De verliefdheid wordt erger. Het voelt alsof ik haar al jaren ken. Waarschijnlijk omdat ik na de avond in het café niks anders gedaan heb dan haar sociale media doorspitten. Ik kon het niet loslaten. De basis dingen weet ik nu. Ze is 17 jaar oud, zit op het Chorius College waar ze samen met haar beste vriendin Stefanie in de klas zit. Ze heeft een hechte vriendengroep met twee andere meisjes, Stefanie en Isa, die ze leerde kennen door Stefanie en 2 jongens. Brandon, het vriendje van Stefanie en Lucas, Liv’s buurjongen. Ze woont samen met haar ouders en zusje van 13, Fenna. Ze heeft een paar keer in commercials gespeeld en heeft een passie voor acteren. Ook nog is talentvol. Dit meisje wordt van mij.

Het lukt me niet om in slaap te komen. Het is warm in mijn kamer. Mijn moeder zegt altijd dat ik het raam dicht moet doen met slapen, maar ik trek het nog amper. Ik sta op en loop naar mijn raam. Er schiet buiten iets de hoek om. Ik slaak een gil uit. Wat was dat in hemelsnaam in onze achtertuin? Schijnbaar had mijn vader mijn hysterische gil gehoord want die stond meteen in mijn kamer. ‘Wat is er aan de hand Liv?’ ‘Pap ik zag iets of iemand onder het raam en het moment dat ik het me realiseerde, vloog het de hoek om.’ Mijn vader stelde me gerust. Hij overtuigde me ervan dat het de kat van de overburen wel zou zijn. ‘Je weet hoe vaak Guus er op avontuur uitgaat in de avond.’

De volgende ochtend was ik bekaf. Mijn vader had gelijk, maar ik sliep toch niet zo heel lekker de rest van de nacht. Eenmaal op school zie ik Stefanie en Cody al staan. Cody ziet er ook doodmoe uit. ‘Jij bent ook al in zombie modus’ zegt Stefanie. Ik vertel mijn verhaal en Stefanie begint keihard te lachen. Cody niet, die kijkt wat verontrustend. Ik vraag hem waarom hij zo moe is. ‘Soms moet ik nog wennen aan die nieuwe kamer, dat is alles’, antwoordt hij weer niet veelzeggend, maar toch werpt hij een klein lachje naar me toe.

Wat een nacht. Ik kon niet slapen. Steeds als ik mijn ogen dicht deed zag ik haar gezicht. Zonder er bij na te denken kleed ik me aan en trek ik mijn schoenen en jas aan. Ik mis haar. Ik wil bij haar zijn. Met die gedachte loop ik naar haar huis toe om 03:00 uur in de nacht. Ik klim over de schutting en sta onder haar raam. Na een kwartier hoor ik wat geluiden op haar kamer. Ze is denk ik wakker geworden. Ze deed een lichtje aan en voor ik het weet zie ik een schim lopen naar het raam. Ik maak me zo snel mogelijk uit de voeten. Ik hield me verscholen in een bosje om de hoek in haar tuin. Ze sloeg een gil uit. Wat ben ik ook dom. Toen ik het gevoel had dat het veilig was klom ik snel terug over de schutting en haastte ik me naar huis. Verder slapen lukte me niet. Dit moet ik slimmer aan gaan pakken.

3.

School is alweer 3 maanden geleden begonnen. Het is vrijdagavond. Samen met Stefanie, Cody, Isa, Brandon en Lucas ga ik wat drinken in de stad. Het is een gezellige avond en we praten elkaar allemaal even bij. Door de drukte van school zijn we elkaar wat minder gaan zien. Daarbij willen Brandon en Isa ook vaak gewoon met z’n tweeën zijn, is Lucas veel aan het werk en is Stefanie druk met een nieuwe jongen die ze heeft leren kennen. Door dit alles ben ik steeds vaker met Cody en zijn we closer geworden. Iets waar ik stiekem best blij over ben. Toch was het fijn weer even met z’n alle te zijn.  ‘Net pas aan het hoofdstuk begonnen en er nu al een opdracht over geven. Die van Straten is gek.’ ‘Wind je niet zo op Bran, het is nu eenmaal je examenjaar’ reageerde zijn vriendin daar op. Brandon is de enige van onze groep die havo doet en dan ook de enige die hem een beetje zit te knijpen voor zijn examenjaar. Isa geeft haar vriend een kus op zijn wang. ‘Je ziet er mooi uit Liv’, complimenteerde Cody me. Ik werd er een beetje verlegen van, niks voor mij normaal gesproken. Maar het komt allemaal door Cody. Hij is de laatste tijd weer veel meer gaan lijken op de leuke, spontane jongen die ik ontmoette in het café. Vorige week is hij zelfs blijven eten toen ik alleen thuis was. Er is niks gebeurd, maar er hing zeker een bepaalde spanning. Het moment dat hij naar huis wilde gaan kwamen mijn ouders en zusje thuis. Ze vonden hem meteen geweldig en hij bleef uiteindelijk nog 2 uur langer.

Het wordt al laat. Lucas is al naar huis gegaan. Ook Cody was net afgehaakt. Hij vroeg of hij nog moest blijven zodat hij me naar huis kon lopen, maar ik zei dat het geen probleem was. Hij moest de volgende dag vroeg op voor een wedstrijd en daarbij, ik was niet zo bang ingesteld als het gaat om alleen zijn in de nacht dankzij mijn bar-ervaring. Stefanie, Brandon, Isa en ik maken ons ook klaar om te gaan. Bij de bushaltes scheiden onze wegen. Brandon en Isa nemen de bus naar Isa’s huis. Stefanie en ik gaan lopend naar huis. Na 5 minuten gaan ook wij ieder onze eigen kant op. Het is best fris geworden buiten. Ik kruip wat dieper in mijn jas. Na een tijdje krijg ik een beetje een naar gevoel. Alsof iemand me in de gaten houdt. Dit gevoel had ik de laatste tijd wat vaker, maar dit had ik maar  niet gedeeld met iemand. Het zit waarschijnlijk gewoon tussen mijn oren. Toch kon ik het gevoel nu niet van me afschudden. Ik keek stiekem in mijn ooghoek naar achteren. Heel ver in de verte zag iemand lopen. Hij had een hoodie aan en de muts hiervan over zijn pet getrokken. Dat zag er toch wat verdacht uit. Ik wilde geen conclusies trekken. Misschien moest hij toevallig dezelfde kant op? Ik versnelde mijn stappen en was toch wat opgelucht toen ik iets verderop mijn straat al kon zien. Ik merkte dat de vage schim me nog steeds volgde, dus had ik mijn telefoon al vastgepakt. Gewoon voor de zekerheid. Ik kwam aan bij mijn voordeur, stak de sleutel in het sleutelgat, draaide deze om, wierp nog één laatste blik in de richting van de man en ging toen snel naar binnen. Iets zei me dat dit geen toevallige voorbijganger was. Die nacht sliep ik niet bepaald lekker. Wat is dat toch steeds de laatste tijd? Ik krijg steeds een naar gevoel op momenten dat ik alleen ben. Soms in de nacht op de terugweg van werk, als ik weg geweest ben met Stefanie of Cody en nu ook dit weer. Misschien moet ik het wat serieuzer gaan nemen.

O Liv. Wat doe je met me. De afgelopen maanden is het verlangen naar haar alleen maar toegenomen. Ik zag haar vrijwel elke dag. Toen zij laatst haar smoothie aan het drinken was op het schoolplein, zo onschuldig, zo puur, heb ik daar een foto van gemaakt. Ik printte deze uit en het ligt nu standaard onder mijn kussen om het elke avond even te kunnen bekijken. Deze avond was ik even weg met wat anderen, maar zei rond een uur of 24:00 dat ik er snel vandoor moest. Ik had gezegd dat ik vroeg op moest. Dit is niet waar natuurlijk, maar hoe had ik haar vannacht anders 10 minuten lang kunnen bewonderen terwijl ze helemaal alleen liep. Dat vind ik het beste. Als ze alleen is. Kwetsbaar.

4.

Thuis van school. De schooldruk loopt nu best hoog op. Ik heb me wel al ingeschreven voor mijn nieuwe studie, waar ik volgende week maandag een intakegesprek van zal hebben. De deurbel gaat. Als ik open doe zie ik een enorme bos bloemen met daarachter een ietwat sullige bezorger. ‘Olivia Keizer?’ ‘Ja, dat ben ik’, antwoord ik. Een beetje klunzig geeft hij mij de grote bos bloemen en wenst me een fijne dag. Ik ben een beetje verbaasd. Vanwaar deze bloemen? Mijn oog valt op een kaartje. Ik lees hem snel. “Voor het mooiste, meest bijzondere meisje dat ik ken. Jou leren kennen is het beste dat mij overkomen is.” Zou dit van Cody komen? Het lijkt me niks voor hem. Aan de andere kant zou ik niet weten van wie het anders zou moeten komen. Ik voel me gevleid, ook al weet ik niet van wie dit is. Ik gok gewoon op Cody. Maar dat is natuurlijk omdat ik dat hoop.

Het is 11:00 uur. De les is al een uur begonnen maar ik had mijn intakegesprek vandaag om 09:30. Het ging geweldig en ik ben dan ook meteen aangenomen. Niks kan mijn dag nog verpesten. Als ik mijn kluisje opendoe vliegt er een klein briefje uit. “De bloemen waren slechts een begin. Ik zal jou de rest van mijn leven verwennen met alles waar je naar verlangt. Je zult alles van me krijgen.”
Dit is raar. Heel raar. Probeert Cody me op deze manier iets te vertellen? Zijn dit gewoon de woorden die hij niet durft te zeggen in het echt? Ik moet het weten. Ik loop in de pauze naar hem toe en vraag of hij na school even tijd heeft om te praten. Ik zou dolgraag zijn vriendin willen zijn, maar dan moet hij wel opener over zijn gevoelens zijn.

Ik zit op een bankje in een parkje achter het Chorius College. In de verte zie ik haar aan komen lopen. Wat is ze toch mooi.

Ik loop na schooltijd het park in, waar we afgesproken hebben. Cody zit daar op een bankje. Zodra ik hem zie krijg ik kriebels in mijn buik. ‘Hey Cody, fijn dat je even tijd had’. Cody werpt een zenuwachtig lachje toe. Ik ga naast hem zitten. ‘Luister, we zijn de laatste paar maanden closer geworden’ , begin ik ‘misschien verbeeld ik het me, maar ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat hier meer dan een vriendschap in zit.’ Cody friemelt wat ongemakkelijk aan de rits van zijn jas. ‘Liv, ik denk dat we even wat afstand moeten nemen.’ Ik kijk hem stomverbaasd aan. Waar komt dit vandaan? ‘Ik ben heel blij met onze vriendschap maar jij wilt overduidelijk iets anders dan ik. Sorry als ik je de verkeerde signalen gegeven heb. Ik zie je morgen in de les wel.’ Zonder mij ook maar een kans te geven iets terug te zeggen, staat hij op en loopt hij het park uit. De tijd gaat voorbij en na 2 uur zit ik daar nog steeds. Op het bankje, in dezelfde houding. Hoe heeft dit zo snel mis kunnen gaan?

5.

De weken zijn verstreken. Ik heb me de afgelopen tijd gedeisd gehouden. De obsessie werd alsmaar groter en groter. Ik móést afstand gaan houden. Maar het was lastig. Heel lastig. Van een grote afstand hield ik haar nog wel in de gaten, maar ik stopte het volgen van Liv’s stappen en had ook al een tijdje niet meer onder haar raam gestaan. Na het briefje in haar kluisje heb ik ook niks meer gestuurd. Ik mis het wel, de adrenaline, maar ik moest nu eenmaal uitkijken. Ik heb wel één keer een terugval gehad. Vorige week was dat. Ik kon niet slapen dus was naar haar huis gegaan. Onder haar raam staan was niet meer genoeg. Ik wilde dichterbij haar zijn. In Liv’s tuin, naast haar raam staat een boom. Dit was een kans, ik klom er in. Toen ik eenmaal hoog genoeg was leunde ik iets naar voren. Haar gordijn zat dicht, maar ik zag licht schijnen door een heel klein spleetje. Ik gluurde er doorheen. Als een engel lag ze te slapen. Ze was overduidelijk onbewust in slaapgevallen, want haar Frans boek lag open op haar buik en het licht was nog aan. Ze was prachtig. Ik zat in de boom voor zeker een halfuur. Ik kon niks anders doen dan staren. Toen schrok ik. Liv was wakker geworden. Ze klapte haar boek dicht en kwam haar bed uit. Tijd voor mij om te gaan.

‘Heb jij die wiskunde opdracht al af?’ ,vraagt Stefanie me terwijl ze de laatste kleine slok ice tea uit haar rietje perst. We zitten op een terrasje. Ik schud enkel mijn hoofd. Het is alweer even geleden sinds het incident in het park met Cody. Ik heb hem hierna nooit meer gesproken. De eerste week was hij afwezig. Hij zou zogezegd ziek zijn. Toen hij weer terug op school kwam hebben we elkaar compleet genegeerd. Het is duidelijk dat hij een spelletje speelde met me. Daarom probeer ik hem maar te vergeten. Stefanie probeert me te helpen, maar soms is ze toch afwezig. Dat komt omdat het nu serieus is tussen haar en Dave. Dave is 3 jaar ouder dan wij en woont al op zichzelf. ‘Heb je zin om morgenavond uit te gaan? We kunnen naar die nieuwe club in Amsterdam! Dave stelde voor ons op de gastenlijst te zetten.’ Ik kijk een beetje twijfelachtig. Ik heb nog veel schoolwerk te doen en ik moet zaterdagnacht ook weer werken. ‘Kom op Liv, het wordt super gaaf. Stel je is voor wat voor jongens daar lopen! Net een snoepwinkel, echt waar.’ Waarom ook niet. Een avondje dansen kan geen kwaad. Ik ga zondag wel even aan mijn huiswerk. We staan op om weg te gaan maar ik let niet op. Ik bots op tegen een jongen. Hij zegt ‘sorry’ en loopt snel door. Hij was vast geschrokken.

6.

Ik gooi snel wat rode lipstick op mijn lippen en ga nog even wild door mijn haar met mijn handen. Stefanie verwacht me bij centraal over 10 minuten, wat ik gezien mijn schoenenkeuze met een hak van 10 cm niet ga redden. Ik stop losgeld, mijn ID en mijn ov in mijn tasje en vlieg de deur uit. Stefanie is al ongeduldig aan het wiebelen als ik aan kom lopen. ‘Hèhè, je had zeker geen haast?’. Ik blaas een handkus naar Stefanie. ‘Kom kind, snel doorlopen, we willen de trein niet missen’ , plaag ik. Dit had ik even nodig denk ik. Een avondje uit met mijn beste vriendin. Na een tijdje komen we aan bij de club. De muziek hoor je buiten al heel hard. Er staat een enorme rij om naar binnen te komen. ‘Stef, Kom hierheen!’ Het is Dave. Dankzij hem staan we op de lijst en hoeven we niet te wachten om naar binnen te mogen. Stefanie geeft haar vriend een zoen. ‘Dit is mijn vriendin, Liv. Liv, dit is Dave.’ We schudden elkaar de hand en lopen vervolgens naar binnen.

Amsterdam, die nieuwe club, Pearl. Daar zal Liv zijn vanavond. Ik had mijn bedenkingen. Misschien moest ik gewoon thuis blijven. Maar toch maakte ik me klaar. Ik ben niet van plan te drinken. Mijn plannen vanavond zijn grootst. Ik moet nuchter blijven.

Het is erg vol. Stefanie had gelijk. Om me heen zie ik alleen maar mensen die er goed uitzien. We hebben een eigen VIP tafel met wat vrienden van Dave. Stefanie en ik willen natuurlijk alleen maar dansen. We dansen de hele nacht en worden uiteindelijk toch wat moe. ‘Even een pauze?’ , stelt Stefanie voor. We lopen naar onze tafel en gaan zitten bij de jongens. Naast me zit Jason, een jongen die al de hele avond met me flirt. Ik vind de aandacht leuk maar in mijn hoofd zit ik nog steeds bij Cody. Waarom blijf ik toch denken aan die jongen? Het was duidelijk allemaal nep. Hij verveelde zich gewoon en ik was zijn kleine projectje tot er iets beters langs kwam. Ik heb hem nooit gevraagd over de bloemen of het briefje bedacht ik me laatst. Waarom stuurde hij die dan? Ik voel me ietwat depri worden dus sta op om even alleen te zijn. Ik loop naar de bar en bestel een biertje. Dave heeft gezorgd voor 18+ bandjes voor Stefanie en mij. Ik ga zitten op de kruk en begin aan mijn biertje. Iets verderop staat er een jongen die me opvalt. Ik was nogal wazig door alle alcohol dus kneep mijn ogen wat bij elkaar. Hij kwam me zo bekend voor. Dan zie ik het. Het is de jongen waar ik gister tegen aan botste. Zonder erbij na te denken schiet mijn hand omhoog, zwaai ik nogal pontificaal en roep ik ‘Hoi!’ Ik denk dat hij me niet meer herkent want hij kijkt nogal verbaasd en gaat door met het drinken van zijn drankje. Jammer, had wel zin in een gesprek. Ineens staat mijn hart even stil. Ik krijg een appje. Het is Cody. ‘’Ik heb na zitten denken en wil al langere tijd wat zeggen tegen je. Ik zou het morgen doen maar ik zie net op je Snapchat dat je uit bent in de Pearl. Ik ben in een rustig café in de buurt. Heb je even tijd om te praten?’’ Dit is raar. Heel raar. Waarom moet dit nu? Ik stel hem de vraag en wacht ongeduldig af. “Ik snap dat dit een gekke timing is, maar ik zit er echt mee. En toen ik zag dat je deze avond 5 minuten van me vandaan bent was dat voor mij genoeg. Het spijt me gewoon voor alles Liv, ik had het anders aan moeten pakken. Het gaat thuis niet zo goed en dat reageerde ik af op jou. Ik wil je alles uitleggen, geef me alsjeblieft de kans.”

7.

Ik leg het verhaal snel uit aan Stefanie en verlaat de club. Cody en ik hadden afgesproken bij een bankje dat vlakbij het café staat. Het bankje zie ik in de verte al staan, maar er is nog geen teken van Cody.

Ze loopt in de richting van het bankje bij de bosjes. Dit is de perfecte plek om haar te spreken. Ze draagt een strak jurkje waar haar lichaam perfect uitkomt. Daaronder heeft ze hoge hakken aan waardoor haar benen nog mooier lijken. Haar haren heeft ze los. Haar donkere lokken zwieren prachtig langs haar lichaam. Ik verstop me nog even in de bosjes. Ik wil haar nog even iets langer bewonderen.

Waar blijft Cody? Hij kent Amsterdam als geen ander dus verdwaald zal hij niet zijn. Ik word een beetje ongeduldig. Waarschijnlijk omdat ik hartstikke zenuwachtig ben. We hebben elkaar al zolang niet gesproken. Wat zou hij me nu ineens te zeggen hebben? Ineens voel ik me heel gek. Ik word licht in mijn hoofd en voel mezelf wegzakken. Ik zie ineens een figuur op me afkomen. Is het Cody?

De drugs waarmee ik haar gedrogeerd heb begint in te werken zie ik. Daar ga ik. Eindelijk. Ik loop naar het bankje toe. Mijn pistool brandt in mijn binnenzak tegen mijn borst aan. ‘Je ziet er beeldig uit.’

‘Je ziet er beeldig uit’ hoor ik hem zeggen. Ik probeer me te concentreren op wat ik zie, maar het lukt niet. Voor ik het weet staat het figuur tegen me aan en houdt hij een pistool tegen mijn buik. Precies zo, zodat niemand het kan zien. Het enige wat ik nu nog meemaak, is dat ik opgetild word en vaag de woorden ‘gewoon meewerken’ hoor.

8.

Een shock door mijn lichaam. Ik word wakker in een bed dat ik niet ken. Mijn hoofd doet pijn. Langzaam probeer ik overeind te komen. Ik schrik en slaak een gil uit. Mijn handen zijn vastgebonden en er zit tape geplakt over mijn mond. Ik worstel zeker een kwartier maar niks werkt. Dan geef ik het op. Waar ben ik in hemelsnaam. Ik ben beland in een jongenskamer. Langzaam komt het besef dat ik gedrogeerd en daarna meegenomen ben. Ik probeer om me heen te kijken. Ik zie ineens iets wat mijn hart doet stilstaan. Foto’s. van mij. Ze liggen op een tafeltje naast het bed waar ik in lig. Een foto dat ik een smoothie drink, een foto van de nacht dat ik tijdens het leren inslaap gevallen was, foto’s van mij op een terras, foto’s gemaakt op straat. Wat is dit. Waar ben ik beland? Dan gaat de deur open. Hij stapt op me af. Dit kan niet waar zijn. Dit is onmogelijk. Hij komt dichterbij, beveelt me onder dwang van een pistool dat ik niet mag gaan gillen en trekt dan, als ik ja knik, de tape van mijn mond af.

Ik wilde kijken of ze eindelijk wakker was, dus liep mijn kamer binnen. Ja, ze was wakker. Ik hield mijn pistool tegen haar aan en zei dat ze niet mocht gillen. Ik zag een angst in haar ogen. Met een ruk trok ik de tape los.

Shaken. Shaken was alles wat ik nog kon. ‘Ik, ik, ik ken jou’ , zeg ik beverig. De jongen van de botsing op het terras die ik eerder vanavond weer zag in de club stond recht voor me. Hoe bang ik ook ben, de woede die ik voel is nog vele malen erger. Ik hef bluffend mijn stem. ‘Waarom heb jij dit gedaan jij enge, smerige gek?’ Ineens wordt hij minder zelfverzekerd. ‘Liv niet zo tegen me praten, alsjeblieft. Je hoeft niet bang voor me te zijn.’ ‘Hoe weet jij in hemelsnaam mijn naam?!’ Ik word ineens heel hysterisch en voor ik het weet zit er weer tape voor mijn mond. ‘Sorry Olivia, ik doe dit liever niet maar je moet luisteren naar me.’ Hij zegt het aarzelend. Hij komt totaal niet over als een ontvoerder. Als een crimineel. Hij komt eerder bang en onzeker over. Dan begint hij ineens te praten. Mijn oren kloppen. Tranen in mijn ogen. Angst, kippenvel, maar na enkele minuten ook woede, mijn bloed begint te koken. Maandenlang heeft hij me gevolgd. Op een avond zag hij me aan het werk in het café en vanaf dat moment heeft hij me 5 maanden lang in de gaten gehouden. Hij is een aantal keer in mijn school geweest, hij heeft meerdere keren voor mijn huis gestaan, hij heeft me gevolgd als ik op straat liep, hield me in de gaten als ik met mijn vrienden of Cody was, maakte foto’s van me. Ik kan het allemaal niet geloven. De bloemen, het briefje, het kwam van hem. Het terras en de club, het was geen toeval. Ik word gek. Ik weet niet wat ik moet denken. Kotsmisselijk word ik van wat ik hoor. ‘Ik ben zo verliefd op je Liv. Ik heb je nodig. Alleen jou Liv, alsjeblieft geef me een kans. Ik weet dat jij ook verliefd op mij kan worden. Ik ken je als geen ander.’ Zijn woorden maken me alleen maar misselijker. Hij gaat naast me zitten. Ik schuif zo ver mogelijk op. ‘Liv, ik ga je losmaken. Ik wil je laten zien dat ik te vertrouwen ben. Beloof me dat je niks probeert oké? Ik knik. Dit is mijn kans, denk ik. Hij haalt de tape weg en vervolgens maakt hij mijn handen en voeten los. Zodra ik los ben geef ik hem een stoot in het gezicht en ren naar de deur. Ik wil net de deurklink openen maar dan houdt hij me tegen. Het pistool staat nu gericht tussen mijn ogen, zijn andere hand heeft hij geklemd om mijn nek. ‘Verdomme Olivia, je verpest het voor jezelf domme trut!’ Ik raak in paniek. ‘Laat me gaan psychopaat’ gil ik. Hij knijpt me nu strakker bij mijn keel. Ik moet iets doen. Dit kan nooit goed aflopen voor me. Ik aarzel geen moment en trap zo hard als ik kan tussen zijn benen. Vervolgens trek ik snel het pistool uit zijn handen terwijl hij half op de grond van de pijn ligt. Ik richt het pistool op hem. ‘Doe dat pistool weg Olivia. We kunnen dit oplossen, beloofd.’ Mijn handen trillen. Er gaat zo ontzettend veel om in mijn hoofd. ‘Je blijft zitten, je laat me gaan en je blijft hier in je kamer.’ Ik pak mijn telefoon om het alarmnummer in te toetsen en zie dan vele gemiste oproepen en berichtjes van Stefanie en Cody. ‘Heb je me begrepen?’ Hij knikt lichtjes. Ik zet langzaam een stap naar achter. Als ik de deur aanraak maak ik het open en draai ik me om zodat ik snel weg kan. Ik kijk nog één keer om en haast me dan naar de trap. Ik krijg iemand van de alarmcentrale aan de lijn. Dan stormt hij de trap af en geeft me een duw. Ik val hard neer op de grond. Mijn telefoon en het pistool vallen uit mijn handen, ruim een meter van me vandaan. Hij rent zo snel als hij kan in de richting van het pistool, dus ik sta op en doe hetzelfde. We grijpen er tegelijk naar. Er ontstaat een worsteling en ik krijg meerdere klappen tegen mijn hoofd. ‘Denk maar niet dat je wegkomt Liv. Je blijft hier, hoor je me? Je bent eindelijk van mij en nu laat ik je nooit meer gaan. Wen er maar aan.’ Dit had ik nodig, deze woorden, want ik begin weer steeds meer woede te voelen. Ik ruk me los, grijp het pistool, richt het op hem en zonder na te denken schiet ik. Een enorme angst, schrik en paniek gaat er nu door mijn lichaam. Hij hapt naar adem. Ik heb hem geraakt in zijn buik en overal om hem heen zie ik bloed. Het pistool glijdt uit mijn handen. Ik kan me niet bewegen. Op dat moment hoor ik sirenes. Enkele seconden later wordt de deur ingetrapt. Een team van agenten stormt naar binnen. Ze slaan de jongen in de boeien en brengen hem naar de ambulancewagen. Na een korte ondervraging die later vanavond voortgezet zal worden op het bureau, lopen we naar buiten. Dan rijdt er een auto de straat in. Mijn ouders, Cody, Stefanie en Dave stappen uit. Ze rennen naar me toe en het moment dat ze me vastpakken schiet ik vol. Cody pakt als we lopen mijn beide handen vast zodat we stil staan en ik hem aankijk. ‘Hé, het is oké. Ik ben bij je Liv. Hij kan je niks meer doen, alles komt nu goed. Kijk me aan, je bent veilig.’ Ik kijk Cody aan. Zijn handen gaan zachtjes langs mijn gezicht. Hij werpt me een blik toe waar ik wat rustiger van word. Hij komt dichterbij en kust me. Ik voel me veilig.

9.

Het is de volgende middag. Ik was de hele nacht op het bureau om mijn verhaal te doen. Mijn stalker was de 18 jarige Sam van Bavel. Hij heeft alles bekend. 5 maanden geleden, op dezelfde dag dat ik Cody ontmoette op mijn werk, is dit alles begonnen. Hij merkte me meteen op maar was te bang iets te zeggen. Hij kon het niet loslaten en ik werd een obsessie voor hem. Hij noemde ieder moment en elke plek op waar hij mij gestalkt heeft. Dat Cody vannacht niet bij het bankje kwam was geen toeval. Sam had hem bewust opgezocht en hem verteld dat een meisje dat er uitziet als ik, de andere richting opgelopen was, zogezegd opzoek naar Cody. Na slechtst enkele minuten is Cody toch maar naar de afgesproken plek gegaan, maar daar was ik al niet meer. Cody heeft Stefanie opgebeld en samen met Dave zijn ze gaan zoeken in de buurt. Toen ik na een halfuur nog niet terecht was, belden ze de politie. De politie heeft natuurlijk in Amsterdam gezocht. Na 2 uur zijn Cody en Stefanie meegereden in Dave’s auto naar mijn huis. Ze hadden mijn ouders al ingelicht en de politie leek het beter als iedereen thuis bleef wachten voor het geval ik vanzelf terugkwam. De politie heeft me gevonden door meteen het telefoongesprek te traceren op het moment dat ik niet antwoordde. Toen ik eenmaal aan het praten met de agenten was, hebben ze mijn ouders opgebeld. Binnenkort zal er een rechtszaak plaatsvinden, dus wat Sam’s straf zal worden weet ik niet, maar we hebben een sterke zaak. Hij heeft bekend op het bureau, er zijn vele bewijzen zoals de foto’s en er valt te achterhalen van wie de bloemen kwamen.

Cody, Stefanie en Dave zijn de hele dag bij me gebleven. Ook Isa, Brandon en Lucas kwamen tijdens het eten even langs. Rond een uur of 19:00 ging iedereen naar huis. Iedereen behalve Cody. Hij wilde graag blijven. We zitten al een tijdje op mijn bed. Hij luistert naar me en is heel geduldig. We gaan langzaam liggen. Hij praat over een aantal luchtige onderwerpen om mijn gedachte af te leiden. Dan is het even stil. ‘Ik voel me schuldig’ , begint hij. ‘Als ik je nooit gevraagd had naar buiten te komen was dit nooit gebeurd.’ Ik kom omhoog en kijk hem aan. ‘Cody, dit is niet jouw schuld. Uiteindelijk had hij het toch wel gedaan. Hij had me al voor jouw berichtje gedrogeerd. Hoe dan ook, hij zou zijn smerige plannetje toch wel uitvoeren.’ Hij kijkt me aan. ‘Het spijt me gewoon.’ ‘Het is al goed’ , antwoord ik. ‘Maar vertel, wat wilde je me eigenlijk vertellen vannacht?’ Cody legt zijn verhaal uit. ‘Vanaf het moment dat ik je ontmoette, was ik verkocht. Ik merkte meteen dat er een klik was. Toen ik naar mijn nieuwe school ging en ineens jou daar die klas binnen zag lopen, had ik het niet meer. Ik wist dat ik snel zou vallen voor je. Dat had ik gewoon in de gaten. En hoe graag ik dat ook wilde, de timing was niet goed. Liv, het gaat thuis even niet zo goed. Mijn ouders’ bedrijf zit in een dieptepunt en dat heeft ineens effect op alles. Daarom nam ik je nooit mee naar huis. De spanning thuis is om te snijden. Dit alles is ook de reden waarom we naar Utrecht verhuisd zijn. We hebben het koophuis verkocht en huren nu iets hier in Utrecht. Dit is waarom ik afstandelijk deed Liv. Ik wil jou niet in deze sfeer betrekken. Ik wil niet verliefd zijn op iemand die maar moet zien te dealen met mijn problemen. Dat verdien je niet. Tuurlijk wilde ik je, meer dan je denkt Liv. Maar ik wist dat ik keihard zou vallen voor je als ik me zou openstellen. En ik weet gewoon niet of dat nu wel zo slim is.’ Cody was zo openhartig over alles. En al die tijd vond hij me dus wel leuk. ‘Je bepaalt niet wanneer je verliefd wordt op iemand Cody, dat gebeurt gewoon. Geloof me, ook jouw problemen kan ik wel aan. Je hoeft je nergens voor te schamen. Ik wil er zijn voor jou, zoals jij er vandaag was voor mij.’ Cody kijkt me stralend aan. Ik glimlach. Cody geeft me een kus op mijn wang en trekt me zachtjes tegen zich aan. We bleven doorpraten terwijl ik in zijn armen lag. En uiteindelijk vielen we precies zo in slaap.