‘De verstandelijk beperkten maken mij blij’

Danique van de Water is 20 jaar oud en zit in het derde jaar van haar opleiding tot verzorger gehandicaptenzorg.  Ze loopt nu voor het derde jaar stage en kan niet wachten tot ze fulltime aan het werk kan inde gehandicapte zorg.

 

 

 

 

 

 

‘Ik wil dit werk de rest van mijn leven blijven doen.’

Haar korte, lichtblonde haren steken alle kanten op en haar oogleden hangen nog half over haar ogen heen. ‘Ik ben een beetje moe. Ik had gisteren een late dienst en lag pas om 2 uur in mijn bed. Jammer soms dat in de zorg werken niet gewoon van 9 tot 6 is. Maar iemand moet het doen en ik doe het graag. Ik vind het ontzettend dankbaar werk, omdat het zo lekker concreet is. Als ik de bewoners ergens mee help of ze gewoon even aandacht geef, merk ik dat ze rustiger of juist vrolijker worden en dat doet me goed.’

Haar bovenlichaam wordt bedekt door een zwart vest, dat minstens 2 maten te groot is en in dat veel te grote vest zit een ratje dat af en toe zijn hoofdje naar buiten steekt. Haar benen, bedekt door een zwarte legging, heeft ze opgetrokken en haar veel te grote vest heeft ze over haar benen heen getrokken. Ze zit op een grijze hoekbank, waar rat nummer 2 op rondrent van het gebloemde kussen, naar het kussen in een vorm van een cactus en weer terug. Af en toe verdwijnt de rat uit beeld en een paar seconde later piept hij weer onder een kussen vandaan. Terwijl ze het ratje in haar veel te grote vest aait kijkt ze verliefd naar het rusteloze ratje.

‘Ik ben blij dat ik die beroepskeuzetest gedaan heb.’
Toen ik drie jaar geleden klaar was met mijn kappersopleiding, besefte ik me steeds meer dat ik behoefte had om mensen te helpen en echt contact te hebben.
Ik heb een beroepskeuze test gedaan en daar kwam gehandicapte zorg uit. Ik heb geen seconde spijt gehad dat ik daarnaar heb geluisterd.

Ik loop nu stage op een groep in Soest waar ouder wordende, zeer verstandelijk beperkte wonen. Ouder wordend is ongeveer vanaf 50 jaar, maar gek genoeg zit er iemand van 25 op de groep. Ik snap ook niet zo goed wat hij daar doet,’ zegt ze lachend.
‘De bewoners hebben een heel laag IQ en hun gemiddelde innerlijke leeftijd is 1,5 tot 2 jaar.
Ik help met alledaagse dingen: wassen, aankleden, koken enzovoort.
Bij mijn vorige stage ben ik gevraagd als invalkracht. Daar werk ik voornamelijk in het weekend. Dat is een groep met tieners en jongvolwassenen.

‘De bewoners fascineren mij.’
Ik vraag me soms af hoe het zou zijn om zo ernstig beperkt te zijn. Zo is er een bewoonster die de hele dag voor zich uitstaart terwijl ze in een boekje leest. Soms zetten we een kinderfilm aan, maar ik heb niet idee dat het bij iemand binnenkomt. Ik vind dat fascinerend. We proberen de bewoners wel te laten helpen met dingen zoals boodschappen uitruimen of afwassen waar dat kan. Het duurt dan wel tien keer langer, maar ze hebben het gevoel dat ze nuttig bezig zijn geweest.

‘Hoe kan je zo veel poepen?’
Het rennende ratje heeft op de bank gepoept en als een soort van reflex pakt Danique een doekje en haalt de drol weg. Terwijl ze naar de prullenbak loopt met het poepdoekje vertelt ze verder. ‘Poepen kunnen ze trouwens ook heel goed, die bewoners. Ik vind dat eigenlijk helemaal niet vies. Heb ik nooit gevonden ook. Bij het wakker maken zijn er altijd een aantal waarbij de hele pyjama onder zit en dat terwijl ze nog een luier dragen ook. In plaats van dat ik denk: ‘wat vies!’ denk ik eerder ‘Wow hoe krijg je dat voor elkaar?’

‘Ik kan nog leren van verstandelijk beperkten’
Ik geniet echt van het contact dat ik heb met de bewoners en de gekke streken die ze uit kunnen halen. Zo kreeg ik laatst nog twee zoenen van een bewoonster op mijn wang en schreeuwde ze daarna enthousiast uit: ‘gefeliciteerd!’ Een brede lach verschijnt op haar gezicht en haar ogen kijken wat omhoog. Alsof ze terug gaat naar het moment. Dan komt er een korte schaterlach uit haar mond. ‘
Of eentje zegt altijd als hij naar bed gaat ineens: ‘goede bekomst, amen.’ Ik moet soms echt mijn lach inhouden op dat soort moment. Vaak hebben we het met collega’s over grappige momenten van die dag en dan zitten we met zijn allen echt te huilen van het lachen.’
Op de groep waar ik invalkracht ben is een meisje dat graag zing. K3, of het cliniclown lied.’ Even stopt ze haar verhaal om het lied te zingen. ‘Dan doe ik lekker mee. Ik kan ook gewoon lekker gek doen. Dat vinden de bewoners leuk en ik al helemaal.’
Wat ik misschien wel het meest bijzonder vind aan de mensen waarmee ik werk is dat ze kunnen genieten van kleine dingen, zoals een motor die voorbijrijdt. Daar kan ik en velen met mij nog van leren.

Mijn droom is om een dagbesteding plek op te richten voor ernstig verstandelijk beperkte met dieren. Dan kan ik mijn twee passies combineren en dieren brengen mensen veel rust.