Na regen komt zonneschijn.
Het begint steeds harder te regenen. Ik sta onder een paraplu te wachten op Milan. Vandaag moet ik het hem vertellen. Mijn gevoel is te aanwezig om het nog langer te verzwijgen. Hij heeft het recht om dit te weten. Zeker omdat we trouwplannen hebben. Nou ja, Milan heeft trouwplannen. Ik heb andere plannen en deze gaat hij niet leuk vinden. Ik adem in, koude en vochtige lucht vult mijn neus. Ik kijk om me heen, Milan is nog steeds nergens te bekennen. Ik adem uit. Ik grijp naar mijn pakje sigaretten in mijn zak. Ik was eindelijk gestopt met roken, maar door de stress van deze situatie ben ik binnen no-time weer begonnen. Ik stop een sigaret in mijn mond en steek hem vliegensvlug aan.
Vijftien minuten en twee sigaretten later komt Milan eindelijk aanlopen. Inmiddels ben ik net zo nerveus als op onze eerste date. We lopen een koffietentje binnen en gaan aan de eerste vrije tafel zitten die we tegenkomen. Mijn maag draait zich om als ik Milan recht in zijn ogen aankijk. Waarom doe ik hem dit aan? Milan glimlacht. Ik lach krampachtig terug. Ik pak de menukaart terwijl ik allang weet wat ik wil bestellen. Ik lees alles zorgvuldig door. Dit omdat ik mijn gedachten het liefst ergens anders op wil focussen. Een serveerster komt naar ons toe lopen. Mijn hemel, kan die rok van der nog korter? Ze wiegt met haar heupen onze kant op en ik zie Milans ogen richting haar gaan. Als ze aan onze tafel staat stamelt ze onzeker over hoe lekker de appeltaart hier is. Milan zucht en begint te bestellen “ik wil graag een koffie en een kopje..”. Voordat hij thee kan zeggen onderbreek ik hem. “Warme chocomel alstublieft”. Milan kijkt me verbaasd aan. Dat krijg je voor dat gestaar van je. “Prima, komt er aan” zegt de serveerster, nog steeds onzeker. Ze draait zich weer om en heupwiegt naar de bar. Weer zie ik Milan ‘s ogen richten op haar, deze keer zijn ze gericht op haar kont. Hij houdt het tenminste bij kijken Claire. Kun je een voorbeeld aan nemen. Ik kuch en Milan kijkt me meteen weer aan. Hij geeft me een schuldige blik en schraapt dan zijn keel. “Dus Claire waarom zitten we hier?”. Oh hier gaan we hoor.
“Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dit moet vertellen”. Ik kijk hem aan. Onze ogen ontmoeten elkaar. Ik ga recht op zitten en ik zie de serveerster weer aanlopen. Ze zet de koffie en de warme chocomel op de tafel neer en Milan zegt bedankt. Dan richt hij zijn ogen weer op mij.
“Vertel verder Claire”. Ik adem in en een waterval van woorden komt uit mijn mond. “We kunnen niet trouwen. Ik heb iets gedaan wat je mij nooit meer gaat vergeven. Ik snap het ook als je mij nooit meer wilt zien echt waar. Ik voel me hier zo schuldig over Milan. Het had nooit zo ver mogen komen”. Milan kijkt me bezorgd aan en voordat hij iets kan zeggen vertel ik verder. “Ik ben vreemdgegaan”. Milan kijkt me met een droevige blik aan. Ik slik de brok die in mijn keel zit weg. “Je bent vreemdgegaan?”. Ik knik. Zijn mond valt open. Natuurlijk is hij geschokt Claire. Wat had je dan verwacht. Een vreugdedansje van hem en een felicitatie omdat je echt verliefd geworden bent? Ik zie zijn blik van droevig naar boos gaan. “Met welke klootzak ben je vreemdgegaan”. Klootzak? Hij gaat flippen als ik hem vertel dat het geen vent is.. “Met Nikki..”. Zijn mond valt verder open. “Je bent vreemdgegaan met mijn ex? Ben je gek geworden Claire?”. “Milan, het spijt me echt”. Milan staat abrupt op en loopt woedend het koffietentje uit. Ik blijf alleen achter.
Ik drink mijn warme chocomel op en ik staar naar Milan ‘s onaangeroerde koffie. De serveerster komt langs en ik vraag om de rekening. Ze pakt de kopjes op en voor ze wegloopt geeft ze me een afkeurende blik. Stomme trut. Ik voel me opgelucht. De waarheid is er eindelijk uit.
De eerste keer dat ik Nikki ontmoette was in een club. Ik was daar samen met Milan en toen zag ik haar. Milan zei “Oh shit, mijn ex is hier”. Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren aangezien ze me meteen betoverd had. De rest van de avond kon ik niet meer van haar wegkijken. Ze had een strak jurkje aan die net boven haar knieën kwam. De jurk stond haar geweldig. Hij sluitte perfect aan op haar lichaam Een keer heeft ze mijn kant op gekeken. Toen ze dat deed gloeide ik helemaal. Vanaf dat moment kon ik alleen nog maar aan haar denken. Later vertelde Milan me dat mijn gestaar hem opviel. Hij kon erom lachen. Waarschijnlijk dacht hij dat ik haar echt haatte. Wat ik hem toen niet zei was dat het in tegendeel was. Ik werd geobsedeerd door haar. Al snel voegde ik der toe op Facebook en raakten we aan de praat. Geen dag ging voorbij zonder dat we contact hadden gehad. Ik werd ontzettend verliefd op haar. Nooit had ik gedacht dat het wederzijds zou zijn. Nikki en ik hebben voor het eerst afgesproken bij haar thuis. We zaten aan de keukentafel een kop thee te drinken en toen vertelde ze het. Ze klonk gespannen maar zodra ze vertelde dat ze verliefd op me was, was ze gelijk een stuk relaxter. Ik vertelde dat het gevoel wederzijds was en dat ik het niet goed meer kon onderdrukken. Voor ik het wist waren we aan het zoenen. Haar lippen waren zacht en voelden magisch. Alle spanning verdween en het voelde even alsof wij de enige op deze wereld waren.
“De rekening mevrouw”. Ik schrik op uit mijn gedachten en ik geef de serveerster een tientje. Ze loopt weg en ik staar voor me uit. Ik had het nooit tegen kunnen houden, het gevoel was te sterk… Hoe ga ik dit tegen iedereen zeggen. De waarheid tegen Milan vertellen was al spannend genoeg. Laat staan uit de kast komen.
De serveerster is terug en geeft mij het wisselgeld terug. Ik sta snel op en ik trek mijn jas aan. Buiten regent het nog steeds. Ik pak mijn paraplu op en ik loop naar buiten. Ik open mijn paraplu en ik loop door de winkelstraat richting mijn fiets. Ik steek een peuk aan en de nicotine vult mijn longen. Als ik mijn peuk opgerookt heb stap ik op mijn fiets en fiets ik naar Nikki’s huis. Ik heb haar nodig. Zeker nu Milan weet van ons.
Na de eerste zoen volgden er steeds meer en we gingen steeds verder. Ik werd steeds verliefder en elke minuut van de dag begon ik naar haar te snakken. We werden onafscheidelijk en de relatie tussen Milan en mij werd steeds slechter en slechter. Nikki en ik zagen elkaar bijna elke dag. De dagen waarop we elkaar niet zagen, spraken we elkaar wel een keer aan de telefoon. De dagen waarop we elkaar wel zagen waren we onafscheidelijk. We spraken af bij haar thuis, in cafés buiten de stad en in hotels. We hebben bijna elk hotel in de stad wel gezien vanbinnen en buiten. Ik vertelde Milan altijd dat ik weg moest vanwege werk. Elke keer geloofde hij het en wenste hij me plezier.
Zelf moest hij ook weleens weg voor werk. Daardoor snapte hij het denk ik wel. Alleen hij ging echt weg voor werk. Ik ging naar Nikki. Een keer zijn Nikki en ik bijna betrapt. We waren in een café en we hadden elkaars handen vast bij binnenkomst. Zat mijn beste vriendin daar met zijn vriend. Ik hield Nikki’s hand snel los en nog voor dat mijn beste vriendin iets kon zeggen gaf ik haar een knuffel en zei ik snel dat ik haar gemist had. Ze reageerde goed en ze leek meteen te vergeten wat ze net gezien had. Het was net alsof Nikki en ik gewoon vriendinnen waren. Zo spannend heb ik het nog nooit gevonden om naast mijn beste vriendin te staan. Wat als ze er iets van gezegd had? Dan had ik echt een probleem gehad.Vanaf dat moment zijn Nikki en ik wat voorzichter geworden in het openbaar.
Mijn broek is doorweekt als ik bij Nikki’s huis aankom. Wat een waardeloze paraplu weer. Ik stap van de fiets en ik sluit de paraplu. Wanneer ik naar Nikki’s voordeur wil lopen vliegt de deur open. Milan stormt naar buiten en ik zie Nikki achter hem aankomen. Wat is hier in hemelsnaam gebeurt? “Stomme slet dat je er bent”. Milan ‘s woorden komen maar half binnen omdat mijn aandacht op Nikki gericht is.
Ze staat nu ook buiten en tranen lopen over haar wangen. “Wat heb je gedaan Milan?”. Ik probeer het rustig te laten klinken maar ik betrapt mezelf op geschreeuw. Terecht.
“Wat ik gedaan heb? Ik ben verhaal bij haar gaan halen. Nu ben ik goddomme nog bozer dan net”. Ik kijk Nikki aan, ze is gestopt met huilen. Ze kijkt me verdrietig aan. Mascara vegen zitten onder haar ogen en nog steeds vind ik haar beeldschoon. “Wat staren jullie elkaar aan”. Schreeuwt Milan.“Het spijt me Milan. Ik wilde het echt eerder vertellen maar ik kon het gewoon niet. Ik wilde je het verdriet echt besparen maar ik hield het niet meer vol.”. Milan staart ons aan.
“Milan, het spijt ons echt”. Nikki klinkt onzeker en ik heb medelijden met haar. “Ik geloof er helemaal niks van”. Voor ik kan wegstappen krijg ik van Milan een klap mijn gezicht. Tranen ontstaan in mijn ogen en ik begin te trillen van woede. “Dat verdiende je bitch”. Ik staar hem voor ongeloof aan. Mijn gezicht brand en prikt. Toch is de pijn te doen door de regen. Het koelt de plek op mijn wang af. Nog nooit ben ik zo blij geweest met regen. Ik ben helemaal doorweekt en toch heb ik het warm. Inmiddels zijn Nikki en Milan ook doorweekt. “Ga weg Milan”. “Best ik ga weg, voorgoed. Ik wil jullie nooit meer zien ”. Milan loopt weg en ik ren naar Nikki.
We houden elkaar stevig vast. “Ik zal je nooit alleen laten Claire”. Ik glimlach en ik pak haar nog steviger vast. De regen voel ik haast niet meer doordat ik al zo doorweekt ben. We laten elkaar los en we zoenen, op straat waar iedereen ons kan zien. Anderen boeien me niet meer. Het enige wat ik wil is voor altijd bij haar zijn.
Een warme douche later zitten Nikki en ik op de bank. We liggen tegen elkaar aan. Mijn wang klopt nog steeds. “Wat heb je Milan eigenlijk verteld net?”. Nikki kijkt me aan en zucht. “Alles. Wat ik voor jou voel. Hoe we elkaar kennen en waarom je het wel met Milan moest verbreken ”. Ik hou echt heel veel van der. “Ik hou van je Nikki”. “Ik hou ook van jou”. We glimlachen naar elkaar en ik geef haar een kus. We gaan weer tegen elkaar aan liggen en ik start een film op Netflix.
We zitten midden in een spannende film als de deurbel gaat. We kijken elkaar aan. “Ik ga wel” zeg ik en ik sta op. Ik loop door de gang naar de voordeur en ik ben verrast als ik daar Milan zie staan. Dat wegblijven is hem niet lang gelukt. “Claire, ik heb hier al je spullen”. Hij geeft me twee vuilniszakken aan en ik zet ze in de gang neer. “Dankje” komt er met moeite uit. Wanneer ik de deur wil sluiten houdt hij hem tegen. “ Wat wil je nog Milan? Je hebt me al uitgescholden, geslagen en ik heb je alles al verteld”.” Ik wil uit jouw mond horen waarom je ja hebt gezegd op een huwelijk met mij terwijl je eigenlijk lesbisch bent en dat al voor mijn huwelijksaanzoek wist”. Moet dit nu? Ik zucht en voordat ik begin te praten schraap ik mijn keel. “Ik heb toen ja gezegd omdat er naast gevoelens nog niks speelde tussen Nikki en mij. Ik dacht dat de gevoelens die ik voor haar heb wel weg zouden gaan. Alleen werden de gevoelens steeds meer aanwezig. Ik kon het niet meer opbrengen om verliefd op je te zijn Milan. Nog altijd hou ik van je. Maar verliefd nooit meer. Het spijt me echt dat ik het nu pas vertel. Ik had het meteen moeten zeggen toen je begon over het steeds kijken naar Nikki in de club. Vanaf dat moment kon ik haar al niet meer loslaten. Ze heeft me betoverd. Zo verliefd ben ik nog nooit geweest”.
Ik trek mijn verlovingsring van mijn vinger en ik geef hem aan hem. “Geef hem aan een vrouw die echt voor je zal gaan”. Een traan rolt over zijn wang. “Tot ziens Claire”. Hij draait zich om en hij loopt weg.
Ik doe de deur dicht en ik loop naar de woonkamer. “Wie was dat?” vraagt Nikki. “Milan, Hij kwam mijn spullen brengen en hij wilde weten waarom ik ja heb gezegd tijdens zijn huwelijksaanzoek”. “Oh oké, is alles goed gegaan?”. “Ja voor mij wel. Maar ik denk dat hij echt verdriet heeft. Toen hij wegging zag ik namelijk een traan over zijn wang lopen”. “Ja, dat snap ik wel. Ik zou ook niet zonder zo’n geweldige vrouw als jou kunnen”. Ik ga op de bank zitten en ik pak Nikki vast. We knuffelen totdat we de pizza’s uit de oven kunnen halen. Ik zet de film weer aan en samen eten we onze pizza’s op. Als het elf uur is gaan we naar boven. We liggen nog geen vijf minuten in bed of Nikki slaapt al. Dit gesnurk is nu al niet uit te houden. Ik ga naar beneden en ik maak een kop thee. Buiten regent het nog steeds. Vandaag was ontzettend heftig en ik voel me ontzettend schuldig. Ik ga zitten op de bank en ik staar naar buiten. De straatlantaarns verlichten de helemaal blank staande straat.
Mijn gedachtes spoken en ik begin me steeds rotter te voelen. Hoe ga ik dit ooit aan mijn vrienden, familie en collega’s uitleggen. Milan en ik werken notabene samen. Als dat geen levende hel gaat worden weet ik het ook niet meer. Daarnaast zijn mijn ouders ontzettend gelovig. Ze zullen dit nooit snappen. De kans dat ze me zullen buitensluiten is heel groot. Zonder familie zal mijn leven heel zwaar zijn. Toch heb ik dat liever dan dat ik zonder Nikki zou moeten. Ik wil trouwen met haar, kinderen krijgen met haar en oud worden met haar. Nog nooit ben ik ergens zo zeker over geweest. Ik neem een slok thee. Dan zet ik mijn kopje neer en pak ik mijn telefoon. Ik heb zeven berichten en drie gemiste oproepen. Allemaal van vrienden. Milan heeft het vertelt. Ik open WhatsApp en in bijna alle berichten word ik uitgescholden. Ik lees woorden als slet, lesbo en vieze pot. Ik walg hiervan. Wat zijn dit voor vrienden?
Ik begin zachtjes te huilen als ik ook een bericht van mijn moeder lees. Ze wilt me nooit meer zien. Hoe kan ze dit nou zeggen. Grote tranen rollen over mijn wangen. Ik kan het niet geloven. Van de persoon waarvan ik het juist nodig heb krijg ik geen steun. Blijkbaar is haar geloof belangrijker dan haar eigen dochter. Wanneer ik mijn telefoon weg wil leggen krijg ik een appje van mijn beste vriendin. Ze snapt niet hoe ik zo’n ‘perfecte’ relatie zo makkelijk weg heb gegooid. Ze zegt dat het vast een fase zal zijn en dat ik heel veel spijt ga hebben van mijn actie. Ik zucht. Het is geen fase. Dit is echte liefde. Waarom is dat zo moeilijk te begrijpen? Ik heb geen zin om te reageren en ik leg mijn telefoon maar weg. Ik neem nog een paar slokken koude thee. Blijkbaar heb ik zolang jankend naar mijn telefoon scherm gestaard dat de thee helemaal koud is geworden.
Ik sta op en ik loop naar de achterdeur met een sigaret in mijn hand. Eenmaal buiten steek ik hem aan. Ik grijp nu mijn kans om buiten te roken aangezien het nu volgens buienradar vijf minuten droog is. Ik leun tegen de achterdeur aan en ik zuig aan mijn sigaret.
Hoe ga ik morgen overleven. Mijn collega’s zullen het ook binnen no-time weten. Milan heeft het al aan onze vrienden verteld. Onze collega’s zullen het als volgende weten. Hoe zullen ze reageren? En hoe ga ik daar weer op reageren. Misschien neem ik wel gewoon ontslag. Maar waar ga ik dan werken? Misschien kan ik bij een ander bedrijf werken als secretaresse. Iets nieuws is ook wel leuk toch? Ik weet het echt niet. Het liefst wil ik samen met Nikki weg van iedereen om een compleet nieuwe start te maken. Misschien kunnen we dat ook wel doen. Samen naar een andere stad verhuizen. Allebei een nieuwe baan, nieuwe vrienden en samenwonen. Ik gooi mijn sigaret op de grond en ik druk hem uit met mijn voet. Ik ga weer naar binnen en ik pak een glas water.
Morgen ga ik gewoon naar mijn werk. Ondanks de gevolgen van mijn actie. Ik moet me echt niet zo aanstellen. Als alles heel slecht gaat morgen neem ik ontslag. Ik zet mijn inmiddels lege glas op het aanrecht en ik ga weer naar boven. Ik ga naast Nikki liggen en ik staar naar het plafond. Ik ben trots op mezelf dat ik de waarheid verteld heb. Toch had ik Milan de pijn liever bespaard. Maar Claire, na regen komt altijd zonneschijn. Nou ja dat is te hopen dan. Na een paar minuten sluit ik mijn ogen. Mijn lichaam kan nu voor het eerst sinds weken tot rust komen. Ik ben nu een stuk minder gestrest dan eerst. Dit voelt al een stuk beter. Na nog even wakker gelegen te hebben val ik uiteindelijk in slaap.