Short Story

Anne, Anne, waar ben je! Hebben jullie misschien een meisje met lang blond haar gezien? Vraagt Emma aan een paar voorbijgangers en laat daarbij een foto van mij zien. Iedereen zegt natuurlijk nee, er lopen zoveel meisjes rond met blond haar hier in Spanje.

 

Mijn moeder gooit mijn kamerdeur open. Goedemorgen lieverd! Heb je lekker geslapen? Ik probeer mij nog een keer om te draaien en half te vertellen dat ze weg moet gaan. An! Je trein vertrekt zo al, ik heb een lekker ontbijtje voor je. Kom op ik weet dat je wakker bent.

Ik sta op en we kletsen wat over of ik alles heb ingepakt en mijn paspoort bij mij heb. Na gedoucht te hebben en me klaar te hebben gemaakt gaan we samen de deur uit om de rest op te halen.

 

Eerst gaan we langs Elise. Elise beschouwd zichzelf als de ‘moeder’ van de groep. Eenmaal aangekomen horen we in de auto haar al roepen. Ja! Anne is er mam, ik ga ervandoor. Elise en haar moeder komen naar buiten gelopen met een enorme koffer. De moeder van Elise begroet ons en loopt naar mijn moeder toe. Wat denk jij, gaan deze meiden zich in bedwang kunnen houden? Mijn moeder moet lachen en zegt tuurlijk, wij hebben ze goed opgevoed! Ik heb toch nog even de bezorgde moeder uit gehangen en gevraagd of ze niet met enge mannen mee willen gaan.

De moeder van Elise moet heel hard lachen en kust haar dochter gedag.

 

De volgende die we gaan ophalen is Carmen, zij is de bemoeihal van de groep en wil graag alles regelen. Wij noemen haar ook wel de reisleider. Met haar lange blonde haar staat ze in de deuropening.

Yes! Je bent er al, wat goed! Nu zijn we lekker op tijd bij de trein. Roept Carmen terwijl ze nog steeds in de deuropening staat te klooien met haar ook veel te grote koffer. Als je zo langzaam doet met je koffer komen we nooit op tijd! Grapt Elise. Carmen moet erom lachen en probeert de koffer over de drempel te tillen. Na een hoop gelach en gedoe lukt het haar uiteindelijk en dribbelt ze naar de auto. Ze stapt in en gaan snel door naar Emma.

 

Emma is altijd veel te vroeg, super gestructureerd en chaotisch. Ze staat al klaar aan de weg en zwaait heel uitbundig zodra ze onze auto al in de verte ziet aankomen. Ze rent naar de auto, valt bijna, gooit de koffer achterin en begint enorm hard te roepen. Hallooooo ladies! Wat ben ik blij dat wij vandaag op vakantie gaan! Er volgde een heel verhaal over wat ze allemaal had meegemaakt vanmorgen en dat alles omviel. Ergens herkende ik mijzelf enorm in Emma.

 

De treinreis naar het vliegveld was korter dan we hadden gedacht. Eenmaal ingecheckt konden we het vliegtuig instappen.

De hele reis hebben we over elkaar heen geslapen.

We zijn er meiden. Zei Carmen. Laten we snel gaan en in de zon gaan liggen!

 

De taxi reis was een hel. Waarom heeft deze taxi geen airco?! Dit is toch belachelijk het is hier 35 graden. Zei Carmen geïrriteerd. Deze mensen zijn dit allemaal gewend Em, zij vinden het heel normaal dat het zo warm is zelfs met hun lange broek aan. Zei Emma.

Eenmaal aangekomen bij het huisje rende we naar de voordeur en bekeken onze kamers. Ik wist dat het groot zou zijn maar dit is top! Riep Elise.

 

 

Wat een toffe zonnebril, deze is wat voor jou An! Riep Carmen uit volle borst.

We zijn naar het dorpje gegaan hier dicht in de buurt. Ze riep zo hard dat iedereen ervan om keek. Ik deed maar alsof het heel gewoon was dat ze zo schreeuwde. Het was inderdaad een hele toffe piloten bril, hoe dat ook wel genoemd wordt. Ga je deze kopen? Vraagt Elise. Aangezien ook Emma het ook een toffe bril vond kocht ik het toch maar, vooral als een leuk aandenken aan onze vakantie.

 

Guys, ik ga vast naar het huisje. De hitte stijgt me naar mijn kop, ik zie jullie daar goed? Zei Carmen. Tuurlijk! Wij blijven ook niet meer heel lang, doe je even een appje als je thuis bent? Vroeg Elise. Aangezien Elise de ‘moeder’ is neemt zij deze taak dan ook super serieus.

 

Vanaf het moment dat we thuis kwamen ging de fles wijn open en proosten we op een fantastische vakantie. We hebben een huis gehuurd met een enorm zwembad, jacuzzi en enorm veel ruimte. Aangezien de middelbare school nu is afgerond vonden wij het tijd voor een feestje, wat een verschrikkelijke tijd was dat maar gelukkig hadden wij elkaar. Elk jaar hadden wij het geluk om bij elkaar in de klas te komen. Emma, Elise en Carmen zijn mijn aller beste vriendinnen sinds de basisschool.

 

De fles ging vrij snel leeg, we trokken onze schoenen aan en pakte de taxi naar het centrum waar veel uitgaan gelegenheden waren. Hoe lang is het rijden? Vroeg Emma. Ik denk nog tien minuten ongeveer, alleen word ik wel heel erg misselijk in deze taxi. Zei Carmen. Ik vond maar dat iedereen enorm aan het zeuren was. Wees blij dat deze mensen ons brengen! We zijn er! Riep Elise. Yes! Let the party begin! Danste Emma in de taxi. Ze danste zo hard dat mijn zonnebril op de grond viel en er met haar enorme naald hakken op stond.

 

We hebben de hele avond gedanst en in het midden van de avond hebben we onze veel te hoge hakken uitgetrokken omdat het te veel pijn deed om ze aan te houden.

 

Wachtend op de taxi terug, kwam ik een oude bekende tegen uit het dorp. Emma, Elise en Carmen hebben een enorme hekel aan deze jongen. We zaten bij hem op de basisschool in de klas, hij heet Michel. Michel was een pestkop vroeger. Hij heeft vooral Elise gepest en daarom vinden de meiden hem echt stom. Anne?! Wat leuk om jou hier te zien. Ben je op vakantie met je vriendinnen? Zei Michel verbaasd. Hey! Ja ik ben inderdaad met mijn vriendinnen, hoe is het met je? Vroeg ik. Er volgde een heel standaard gesprek waar het altijd ongemakkelijk bij eindigt.

Michel vroeg of wij met zijn alle mee gingen naar zijn appartement om nog een after party te doen. Ik knikte mijn hoofd want ik had nog wel zin in een feestje. Ik liep naar mijn vriendinnen toe en stelde het voor. Iedereen vond het een belachelijk idee. Wat moet jij met die gozer? Je weet toch wat hij allemaal heeft uitgespookt An, het is echt geen goed jong. Zei Carmen.

Ik weet dat ze gelijk heeft maar toch wil ik heel graag met hem mee. Eigenlijk heb ik sinds de basisschool al een crush op Michel. Je moet doen wat je zelf wil maar onthoud dat het een vage jongen is. Zegt Elise geïrriteerd. Toch besluit ik om mee te gaan.

 

Michel en ik stappen uit de taxi en lopen samen zijn appartement binnen. Wat is het hier groot! Zeg ik en ik loop alle kamers door. Waar zijn je vrienden? Of hebben jullie met zijn alle een apart huisje gehuurd? Grap ik.

Ik zie Michel een beetje gek voor zich uit kijken. Hij kijkt omhoog en knikt zijn hoofd. Ja, dan hebben we wat meer ruimte. Zegt hij met een rare blik in zijn ogen. Ik vraag mij af wat hij bedoelt maar wil er liever niet te veel op in gaan.

 

Goed! Het moet niet alweer ongemakkelijk worden, dat was net een beetje klaar. Wil je wat drinken? Zegt Michel lachend. Ik knik en vraag om een bacardi cola, en natuurlijk heeft hij dat. Hij liep naar de keuken en schonk het in de keuken in. Ik had geen idee hoeveel bacardi hij erin zou doen maar het maakte me ook eigenlijk helemaal niks meer uit. Hij kwam terug en gaf mij het drankje. Zelf had hij een biertje gepakt. We proosten en hij kwam tegenover me zitten aan de tafel. Is het tijd voor een drank spel? Vroeg Michel.

 

Hij zette hard de muziek aan en we deden dansend beer pong. Hij zei dat ik de bekertjes moest vullen met mijn bacardi-cola, dan zou hij dat ook doen met zijn bier. Dat leek mij een prima deal.

 

Jeetje wat ben jij hier goed in! Riep ik en ik merkte dat ik steeds meer aangeschoten werd op een hele gekke manier wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Jij kan er anders ook wat van hoor! We lopen bijna gelijk.

Het laatste balletje gooide hij in de beker en ik moest de laatste opdrinken. Vanaf dat moment ging het licht uit.

 

Ik probeerde mijn ogen open te doen maar het deed te veel pijn aan mijn ogen. Ik lag in het zand en voelde de brandende zon op mijn lichaam. Wat raar was want ik wist zeker dat ik een lange broek aan had met een shirt.

Mijn ogen kon ik langzaam opendoen en ik zag dat mijn kleren helemaal kapot gescheurd waren. Ik lag op het strand in het zand ergens in een hoek verborgen door een muur van zand gemaakt. Het moment dat ik weer een beetje bij was schrok ik heel erg en begon te schreeuwen en probeerde op te staan. Het lukte niet, ik zat vastgebonden met mijn armen en benen gekruist aan elkaar.

 

 

 

Op dat moment zag ik mijn telefoon naast mijn hoofd liggen met een briefje ernaast ‘als je geluid maakt ben je dood’. Ik schrok en durfde geen beweging meer te maken. Naast dat briefje lag er nog één. ‘Klik met je neus op je home-button en lees mijn bericht.’ Ik keek om mij heen en twijfelde of ik wel wilde weten wat erop stond. Ik deed precies wat er op het briefje stond.

 

‘Hoi Anne, nu jij dit berichtje leest weet ik dat je wakker bent geworden. Waar je op dit moment bent ga ik je niet vertellen, wat ik je wel kan vertellen is dat ik je vanavond kom ophalen. Vanaf vanavond ben jij mijn domein en ga ik ervoor zorgen dat jij een verschrikkelijk leven gaat lijden. Zorg er maar voor dat jouw leuke vriendinnetjes je gaan vinden.’

 

Ik begon in stilte te huilen en rond om mij heen te slaan. Ik had mijn zonnebril nog steeds achter mijn shirt gehaakt, op dat moment kreeg ik een idee. Ik zei tegen mezelf dat ik niet moest gaan huilen maar een plan moest bedenken hoe ik die zonnebril zo ver mogelijk het strand op krijg. Ik bedacht dat ik zelf iets op de muur van zand zou gaan liggen, enorm hard ga spartellen in de hoop dat de bril valt en ik deze weg kan schoppen met mijn voet. Dit lukte.

 

Morning ladies! Roept Carmen en slaat de kamerdeur open waar Elise en ik slapen. Huh, is Anne er niet? Ze is toch niet nog steeds bij Michel?! Ze rent naar Emma en vraagt of zij mij heeft gezien. Emma zegt ook van niet. Ik ga haar zoeken, deze gozer heeft geen enkel sprankeltje goedheid in zich zitten. Zegt Carmen in paniek. Emma rent achter haar aan en Elise volgt snel.

 

 

Anne, Anne, waar ben je! Hebben jullie misschien een meisje met lang blond haar gezien? Vraagt Carmen aan een paar voorbijgangers en laat daarbij een foto van mij zien. Iedereen zegt natuurlijk nee, er lopen zoveel meisjes rond met blond haar hier in Spanje. Laten we op het strand gaan zoeken. Misschien was ze dronken en is ze daar in slaap gevallen. Zegt Elise. Hoezo in slaap gevallen?! Ze was bij die Michel! Roept Carmen geïrriteerd.

 

Ik merk dat ik weer in slaap ben gevallen maar wakker word van mensen die mijn naam schreeuwen. Anne, Anne! Waar ben je?! Alsjeblieft reageer! Hoor ik. Zo graag wil ik terug schreeuwen, maar ik durf het niet door wat er op het briefje staat.

 

 

Carmen staat plots stil en Emma komt naast haar staan. Ze kijken naar een zonnebril die in het zand ligt. Mijn zonnebril. In de reflectie van de bril die weerspiegeld kan ik zien dat er twee meiden staan. Nee! Dit is An haar zonnebril! Carmen rent naar de bril toe. Op dit moment durf ik geluid te maken omdat ik zeker weet dat ik nu niet allen ben. Carmen! Emma! Elise! Ik ben hier en ik lig vastgebonden! Roep ik uit volle borst. Op dat moment zag ik Carmen haar lange blonde haren waaien in de wind. Carmen rent naar mij toe en Emma belt de ambulance. Weer val ik weg.

 

 

Anne, je moet echt wakker worden nu. Zegt Emma. Ik doe langzaam mijn ogen open en zie dat ik in het ziekenhuis lig met een infuus aan mijn linkerarm. De dokter loopt naar mij toe. Het komt allemaal goed Anne, je bent gedrogeerd gisteren. Weet jij daar nog iets van? Ik schud mijn hoofd, ik heb geen idee waar hij het over heeft.

Er is GHB in je bloed aangetroffen. Zegt de dokter. Guys, horen jullie dit? Zegt Emma. Dit was die Michel!

De dokter vroeg aan mijn vriendinnen wie Michel was en hoe wij hem kende.

Het interesseerde mij allemaal helemaal niks meer, het enige wat ik wilde was naar huis gaan. Elke seconde bleef het briefje van Michel maar in mijn hoofd spoken.

 

De vakantie was helaas door mij ten eind, maar gelukkig was iedereen heel lief voor me en ze hielpen me heel goed. Gelukkig heb ik van die lieve vriendinnen.

 

Mijn moeder staat ons bij het vliegveld op te wachten, zij is ingelicht door Emma. Ze zwaait met haar armen en ik zie dat ze tranen in haar ogen heeft.

Sorry mam! Het spijt me echt heel erg. Zeg ik ook met tranen in mijn ogen. Mijn moeder begint me te knuffelen en zegt dat het allemaal goed komt.

 

De terugreis heb ik alleen maar geslapen. Mijn moeder hielp mij naar mijn kamerdeur en ik vroeg of ze me even alleen wilde laten.

Ik liep mijn deur door, deed deze dicht, werd met een noodvaart omgekeerd. Er zat een hand voor mijn mond en mijn armen werden achter mij gehouden. Een arm hield een briefje voor mij met daarop geschreven ‘ik heb je gevonden Anne, nu ben je van mij.’

 

Op dat moment werd schrok ik wakker in de stoel bij mijn therapeut en begon ik te huilen. Mijn droom wordt werkelijkheid. Volgende week ga ik op vakantie met mijn vriendinnen en ik weet zeker dat deze droom uit gaat komen.